این چند روز داشتم یه چندتا فیلم تو فضای پادشاهی کره و چین می دیدم و می گفتم سطح زندگی شون چقدر داغون بوده ( تو همه کشورها)
یعنی میگن طرف شاه و فرمانروای یک کشوره بعد تو زندگیش دقت می کنی غذاها از دم زهرمار
کفش هاشون که اصلا پاشون نکنند راحت ترن
خوشحال بودن که نوکر دارن براشون غذا درست میکنه! اگه الان زنده بشن و سفارشات رستوران هارو ببیند چی کار می کنند؟ تازه آشپزهای رستوران ها و فست فودی ها هیچ وقت علیه ما خیانت نمی کنند و سم نمیریزن تو غذاها
یا سفر کردن های مزخرفشون، با ارابه میرن یه شهر دیگه بعد اونوقت من تیر تو پام بزنی با اتوبوس سفر نمیرم، تهش مجبور بشم قطار می گیرم
یه جا نوشته بودن یه فلان پادشاهی فخرفروشی که داشته این بوده که همیشه آب خنک داشته برای نوشیدن:/
بعد این ها هنوز توصیفات زندگی شاه بوده و مردم عادی و فقیر که هیچی
حالا جالبه ما از نسل همون آدم هاییم، یعنی چند نسل قبل ما یه جایی تو فقر مطلق یا تو جنگ زیر دست و پای اسب ها افتاده و جون میداده، یا یه شب که برگشته خانه دیده نصف روستاشون قتل عام شدن، بیماری های بد میگرفته بدون هیچ راه درمانی!!!
یعنی اینقدر تلاش کردن که نعمت زندگی برسه به ما که بعدش چی؟ انتظارشون از ما چی بوده بعد اون همه بدبختی؟
یعنی تو یه مقایسه کلی، آب سرد کن اداره به کل امپراطوریشون ارزش داشته و حالا ما چه می کنیم؟
